400 نقاشی رازآلود دیوار های تهران
به گزارش گردش 360 به دور دنیا، گرافیتی هایی با خاک سرخ حالا به بخشی از جذابیت شهر تهران تبدیل شده اند و توجه عابران را به خود جلب می نمایند، اما کمتر اطلاعاتی در رابطه با چرایی ایجاد این طرح ها و نقاش آن ها وجود دارد.
به گزارش همشهری، بدون هیچ سخنی ناظر شهر هستند، با قامتی سرخ به عابران بی حوصله شهر خیره می شوند تا شاید برای لحظاتی نگاهی را به سمت خود میخکوب نمایند.
گرافیتی هایی نقاشی شده با خاک سرخ چند سالی است که در کوچه ها و خیابان های تهران ساکن شده اند، کافی است هنگام عبور در شهر و میان شلوغی ها خوب نگاه کرد، آن وقت است که مردان، زنان و حیوانات سرخ پوش فرصت عرض اندام پیدا می نمایند.
خاک سرخ نقطه مشترک تمام این نقاشی ها است، باد، باران و گذر زمان شاید بخشی از نقش ها را شسته باشد، اما اعجاز خاکسرخ به راحتی از تن دیوار پاک نمی شود و ویژگی این خاک، برگ برنده نقاشی های ثبت شده بر دیوار های تهران شده است.
اطلاعات موجود گواه آن هستند که 400 طرح به این شکل بر روی دیوار های تهران وجود دارد و به جز تهران نیز شهر های خرمشهر، رشت، یزد و دمشق نیز طرحی از نقاش تصاویر سرخ به یادگار دارند.
وجه تمایز گرافیتی های سرخ رنگ مرکز با سایر گرافیتی ها مربوط به طرح و رنگ آن است چرا که گرافیتی ها با طرح ها و نوشته ها اعتراضی در دیوار ها نقش می ببندند، اما اندک اطلاعات موجود از نقاش این طرح ها، گواه این است که نقاشی های سرخ شهر حامل هیچ نگاه نقادانه سیاسی، مالی و اجتماعی نیستند و با الهام از نقاشی های غارنشینان خلق شده اند.
هر چند نقاش این گرافیتی ها با نام میرزا حمید در اینستاگرام شناخته می شود، اما تصویری و نشانی از او وجود ندارد، گویی این نقاش می خواهد با پنهان کردن خود، فرصت سخن را به طرح هایش بدهد.
او درمصاحبهیی که سال ها پیش با نشریه چلچراغ داشت، در رابطه با دلایل ناشناخته ماندنش شرح داده بود: دوست دارم نقاشی هایم مثل یک راز در شهر دیده شوند. هرچقدر من کمتر باشم، نقاشی ها درست تر دیده می شوند.
همین نگاه و ایجاد ابهام در هویت این هنرمند نقاشی خیابانی موجب شده است تا داستان سرایی های جالبی پیرامون نقاشی های او ایجاد شود. او در همان مصاحبه در این رابطه روایت نموده بود: در عودلاجان برخی از ساکنان به عکاسان گفته بودند از وقتی ما این جا بودیم، این نقاشی ها بودند.
گرافیتی نقش بسته در خرابه های عودلاجان
بسیاری از افراد، نقاشی های میرزا حمید را به واسطه نمایشگاه آثارش در عودلاجان می شناسند، اما گشت و گذار در شهر، نشان دهنده این واقعیت است که این طرح ها در بسیاری از خیابان های مرکز و شمال شهر نیز ثبت شده است.
به شهر رنگی دوباره دادند
کوچه ارفع در موازات خیابان بهار شیراز، یکی از خیابان هایی است که نقاشی های سرخ رنگ میرزا حمید را در خودجای داده است. زنان و مردانی ایستاده کنار هم در گوشه ای از دیوار کوچه نقش بسته اند.
پیرمردی از دالان باریکی که درمیانه کوچه ارفع وجود دارد عبور می نماید و بدون آنکه سرعتش را کم کند از گوشه چشم، نگاهی به نقاشی ها می اندازد. آنطور که پیرمرد شرح می دهد روز های زیادی از این خیابان عبور نموده است، اما این نقاشی تا به حال توجه اش را جلب ننموده بود: راستش رو بخواهی، تا الان این نقاشی رو ندیده بودم. این طرح ها جالب هستند، اما اینکه روی دیوار ها کشیده می شن، نمیدونم خوبه یا بد.
انتهای کوچه به نقاشی سرخ رنگ دیگری ختم می شود، دیواری که درست روبروی کوچه واقع شده است، همانند قاب عکسی با تصویر یک مرد و حیوان اهلی اش پر شده است. صاحب یکی از مغازه های اطراف پس از آنکه زباله خود را در دهان گشاد سطل زباله همجوار با این نقاشی دیواری می اندازد، به آرامی می گوید: دقیق نمی دونم این نقاشی را از کی روی این دیوارکشیدن، اما هر چی هست که ما راضی هستیم.
او این جملات را در راستا مغازه اش گفت و همکارش که در ورودی مغازه ایستاده بود، با شنیدن صحبت های رد و بدل شده، ادامه داد: فکرکنم 4 ماه پیش بود که یک خانم این نقاشی رو کشید. هر روز قبل از اینکه مغازه را باز کنیم، این نقاشی را می بینم. خوشم میاد که به این دیوار های مرده، یک رنگ و رویی دادن. مخصوصا این رنگ خاص توی فکر آدم می مونه.
تصویری مخدوش از یک پرنده
تمام نقاشی ها آنقدر خوش اقبال نیستند که بتوانند برای مدت طولانی روی یک دیوار ساکن شوند. یک ستون تنها در خیابان سازمان آب تا چندی پیش جایی برای رها شدن یک پرنده از دستان یک مرد بود، اما مدتی بعد چهره مرد و پرنده در حال پرواز با اسپری رنگ مخدوش شد.
نگهبان سازمان آب که خیابان و این ستون در معرض دیده او قرار گرفته است، دل خوشی از این نقاشی ها ندارد: چرا باید این نقاشی را روی دیوار بکشند، من نمی دونم چه کسی این تصویر را خط زده، اما خب کشیدن این نقاشی ها روی دیوار چه فایده ای داره.
عکس یادگاری با نقاشی ها
میدان عالی قاپو سمت میدان جهاد نیز چند صباحی می شود که تصویر 68 مرد و زن ایستاده رو به آفتاب را قاب گرفته است و وسعت تصویرکفایت می نماید تا هر عابری خواسته و ناخواسته به دیوار خیره شود.
احمد سال ها است به عنوان نگهبان از زمینی که این دیوار در آن واقع شده است، نگهبانی می نماید. او با رضایت خاطر از این نقاشی ها حرف می زند: این نقاشی را چند وقت پیش کشیدن تاحالا هم کسی نظر بدی در موردشون نداشته و حتی بار ها شده که دیدم آدمای جوان و پیر کنار دیوار اومدن و عکس یادگاری گرفتن.
احمد با قدم هایی آهسته از مقابل 68 مرد و زنی که مدتی است همسایه او شده اند، می گذرد و می گوید: من که دوست دارم این نقاشی ها اینجا باشن.
در اتاقکی که احمد در آن زندگی می نماید، بسته می شود، خیابان باز هم به همان سکوت قبلی باز می شود و دیوار مانند بومی دریک گالری نقاشی منتظر می ماند تا شاید رهگذری نگاهی به او بیندازد و با قدم هایی آهسته، داستان این دیوار را در فکر خود روایت کند.
منبع: فرارو