این غارنگارۀ عجیب، تصویری از یک جنگ است
به گزارش گردش 360 به دور دنیا، محققان به تازگی قدمت نقاشی های با زغال بر دیواره های غار گوآ سیره (Gua Sireh) در بورنئو را حدود قرن هجدهم پس از میلاد تخمین زده اند؛ آن ها معتقدند فحوای این اثر هنری مربوط به درگیری ها دوران استعمار است.
به گزارش فرادید، دیوار های آهکی غار گوآ سیره پر از صد ها نقاشی با زغال چوب است که افرادی با پوشش های خاص، چاقو، حیوانات و طرح های انتزاعی را به تصویر کشیده اند. اما تفسیر این صحنه ها به علت عدم اطمینان محققان در خصوص زمان خلق آن ها قبلا امکان پذیر نبود. حالا نتایج قدمت سنجی و تجزیه و تحلیل تیم تازه از دو پیکر بزرگ انسان در این غار، در نشریۀ PLoS ONE منتشر شده است.
پل تاچون (Paul Taçon)، انسان شناس دانشگاه گریفیث استرالیا می گوید: ما بر اساس حیواناتی که به تصویر کشیده شدند به سرنخ هایی در خصوص قدمت آن ها رسیدیم.
محققان در این مقاله نوشته اند گوآ سیره شامل دست کم 406 موتیف و نقاشی می گردد که در طول 34 سال گذشته مستند شده اند. نقاشی های غار از حدود 10 سانتی متر تا 1.5 متر ارتفاع دارند. دو پیکره انسان نما که به وسیله این تیم تحقیق مورد قدمت سنجی قرار گرفته اند، بزرگ ترین نقاشی های غار هستند.
قدمت این نقاشی ها بین سال های 1670 و 1830 پس از میلاد تخمین زده شده است؛ دوره ای که مردم محلی بیدایو (Bidayuh) از غار به عنوان پناهگاهی برای فرار از خشونت های منطقه ای استفاده می کردند که بیشتر آن ها از جانب افراد سرشناس مالایی بود که منطقه را کنترل می کردند. محققان بر این باورند که این تاریخ گذاری رادیوکربنی، نخستین موردی است که برای هنر صخره ای مالزی صورت گرفته است.
جیلیان هانتلی از سرپرستان این تحقیق و انسان شناس دانشگاه گریفیث گفته است: نقاشی های سیاه این منطقه قدمت هزاران ساله دارند. اما کار ما در گوآ سیره نشان می دهد این شکل هنری تا همین گذشته نزدیک برای ثبت تجربیات مردم بومی از استعمار و خشونت منطقه ای استفاده می شده است.
محققان مرکز تحقیقات اجتماعی و فرهنگی گریفیث استرالیا، هنر صخره ای بعضی دیگر از نقاط جنوب شرقی آسیا را نیز قدمت گذاری نموده اند. در سال 2021، محققان دریافتند نقاشی خوک ها در جزیره سولاوِسی احتمالاً قدیمی ترین اثر هنری فیگوراتیو شناخته شده باشد که قدمت آن به 43900 سال می رسد.
تیم اخیر اظهار داشت قدمت سایر پیکره های انسان نما در منطقه بسیار قدیمی تر است. قدمت یک پیکره در مجموعه غار های پِنابلانکا در فیلیپین تقریباً 3500 سال است و یک پیکره انسانی در غاری در سولاوسی حدود 1500 سال قدمت دارد.
در مقایسه، پیکره های گوآ سیره کاملاً جوان هستند. اما همین نکته آن ها را بیشتر جالب می نماید از این جهت که هنر صخره ای تا همین گذشته نزدیک، وسیلۀ داستان سرایی برای بیدایو ها (Bidayuh) بوده است. محمد شِرمان صفی ویلیام، متصدی موزه ساراواک و از نوادگان اقوام بیدایه می گوید: گروهی از بیدایه ها اوایل قرن نوزدهم 300 مرد مسلح را در از غار دور کردند و به بقیه قبیله اجازه دادند از پشت غار فرار نمایند.
ویلیام می گوید: این پیکره ها در حالی به تصویر کشیده شدند که سلاح های متمایزی مانند پاندات در دست دارند که منحصراً برای جنگ یا حفاظت از آن ها استفاده می شد، همینطور دو Parang Ilang تیغه کوتاه که اصلی ترین سلاح های مورد استفاده در طول جنگ بود و نشان دهنده نخستین دهه های حکومت سفیدپوستان در بورنئو است.
مستندات بیشتر از این پیکره ها به محققان یاری می نماید اهمیت آن ها را درک نمایند، به ویژه زمانی که فحوای زمانی آن ها تعیین گردد. همه هنر های صخره ای باستانی نیستند و داستان های مدرن هم به همان مقدار ارزش گفتن دارند.
منبع: فرارو