با طالبان، القاعده و داعش هم بازمی گردند
به گزارش گردش 360 به دور دنیا، رفیق خوری- تحلیلگر عرب؛ بحث و جدل در ایالات متحده، دشواری در افغانستان و پیامد های آن فراتر از خاور دور تا خاورمیانه است. حمله 20 سال پیش آمریکا به افغانستان برای اکثریت مردم ایالات متحده یک جنگ ضروری و اجتناب ناپذیر بود و تصمیم خروج نیرو های آمریکایی از افغانستان گزینه ای است که بحث و جدال بسیاری را در پی خواهد داشت.
هفته نامه فارن افرز پرسشی را با تعداد زیادی از کارشناسان مطرح نموده مبنی بر اینکه آیا آن ها با خروج کامل نیروهای آمریکایی از افغانستان موافق اند یا مخالف؟ در نتیجه، پاسخ های ارائه شده، دو دیدگاه متفاوت را برجسته می نماید.
دیدگاه نخست مربوط به ژنرال دیوید پترائوس است که در مقطعی فرماندهی نیرو های ائتلاف در افغانستان و عراق را بر عهده داشت، درحالی که مورد دوم مربوط به آن ماری اسلاتر مدیر سابق برنامه ریزی سیاسی در وزارت خارجه ایالات متحده و مدیر کنونی آمریکای تازه است.
البته پترائوس مخالف خروج کامل نیرو های آمریکایی از افغانستان است و می گوید ما از اتخاذ این تصمیم پشیمان خواهیم شد و باید به تعهد بی دریغ خود برای یاری به متحدان افغانمان در جلوگیری از جنگ داخلی وفادار بمانیم و مطمئن شویم که القاعده و داعش قادر به ایجاد پناهگاهی در افغانستان یا در کشور های همسایه آن نیستند و البته همه این اهداف می توانند با ابقای سه هزارو 500 سرباز آمریکایی در افغانستان برآورده شوند.
اسلاتر هم با ابراز موافقت، اظهار کرد که عقب نشینی نیرو های آمریکایی برای زنان، جامعه و اقتصاد افغانستان نتیجه ناگواری از خود به جا خواهد گذاشت.
او اضافه نمود که رئیس جمهور بایدن شهامت درک این واقعیت را داشت که 20 سال جنگ و تغییرات استراتژیک برای بحران افغانستان کافی است. در واقع ایالات متحده مأموریت اساسی خود را برای ازبین بردن پایگاه القاعده انجام داده است و نمی تواند مأموریت گسترده تری را برای بازسازی جامعه افغانستان انجام دهد.
بااین حال مشکل اینجاست که آمریکا پس از نابودی آخرین طالب از افغانستان عقب نشینی نکرد، بلکه زمانی درصدد خروج نیروهایش از افغانستان برآمد که تعداد اعضای جنبش طالبان به شدت در حال افزایش است. اکنون به نظر می رسد این جنبش می تواند در کشوری که استان های آن یکی پس دیگری مانند برگ های پاییزی سقوط می نمایند، بسیار سریع تر از آنچه در جنگ قدرت پیش می رفت، پیشرفت کند.
البته تصور اینکه طالبان تغییر نموده، یک توهم محض است، حتی اگر طالبان با ایالات متحده آمریکا برخورد دیپلماسی داشته باشد و درباره حل وفصل سیاسی با دولت کابل در تماس باشد، برای مثال، رهبر نظامی این گروه، محمد یعقوب، پسر ملامحمد عمر، رهبر جنبش طالبان است.
البته بسیار ساده لوحانه خواهد بود که واشنگتن به پایبندی جنبش طالبان به مفاد موافقت نامه ای که در مذاکرات قطر با آن منعقد نموده و مهم ترین بند آن خودداری طالبان از بازگشت القاعده و راه اندازی تروریسم جهانی از خاک افغانستان است، تکیه کند.
حتی هشدار زلمی خلیل زاد، مذاکره نماینده آمریکایی مبنی بر اینکه اگر طالبان به جای توافق با اشرف غنی و دولتش، با استفاده از زور وارد کابل گردد، جامعه جهانی دولت طالبان را به رسمیت نخواهد شناخت، نتوانست مانع پیشروی طالبان برای سرنگونی مراکز استان ها و محاصره قندهار، مزارشریف، کابل و منطقه ها دیگر افغانستان گردد؛ زیرا واشنگتن که نقش پلیس آمریکایی را در افغانستان بازی می کرد، از ایفای نقش انفرادی به داشتن شرکای آتلانتیک و سپس وارد مرحله بازنشستگی شد.
امروز آمریکا چنین وانمود می نماید که شاهد سردرگمی و نبرد قدرت در کشور های همسایه افغانستان است. علاوه بر اینکه روسیه نسبت به امنیت خود و تاجیکستان و سایر جمهوریت های اتحاد جماهیر شوروی سابق ابراز نگرانی می نماید، اما فرار از واقعیتی که خود را تحمیل می نماید سخت است؛ به این معنا که القاعده و داعش در حال بازگشت هستند.
اکنون این پرسش مطرح می گردد که عملیات تروریستی برخاسته از افغانستان در کجا می تواند متمرکز گردد؟ جنگجویان تازهی که به این دو سازمان تروریستی بپیوندند از کجا خواهند آمد؟ تردیدی نیست که خاورمیانه شاهد بیشترین عملیات تروریستی خواهد بود و سرسخت ترین جنگجویان از کشور های عربی خواهند آمد.
اکنون چنین به نظر می رسد که با بازگشت طالبان به قدرت، پدیده تازه افغان های عرب را پیش رو خواهیم داشت، به ویژه اینکه در جنبش های این چنینی هیچ چیزی به نام نیروی ملی وجود ندارد که در محدوده مرز های خود فعالیت کند. طوری که در سند جهت گیری راهبردی موقت دولت بایدن آمده است، آمریکایی که در حال عقب نشینی از منطقه است، همان کشوری است که باید نظام بین المللی را در جهانی که در حال تغییر است ایجاد کند و این امر اوج تناقض و ناسازگاری را نشان می دهد. آیا ساموئل هانتینگتون نگفت که آمریکا از آن رو می تواند ناامیدی باشد که امید هم هست؟.
منبع: روزنامه شرق
منبع: فرارو