آزمایش های مرگبار دانشمندان بر روی خود! - گردش 360 به دور دنیا

به گزارش گردش 360 به دور دنیا، علم بهتر است یا ثروت؟ سوالی است که شاید در حال حاضر در جامعه ما پاسخش کاملا واضح باشد؛ اما اگر کمی به گذشته و به نقاط دیگر دنیا سفری کنیم به پاسخی متفاوت خواهیم رسید.

گردش 360 به دور دنیا| علم بهتر است یا ثروت؟ سوالی است که شاید در حال حاضر در جامعه ما پاسخش کاملا واضح باشد؛ اما اگر کمی به گذشته و به نقاط دیگر دنیا سفری کنیم به پاسخی متفاوت خواهیم رسید.

به گزارش گردش 360 به دور دنیا؛ برای بعضی از افراد علم در جایگاه والاتری قرار گرفته است. این یک شعار نیست! بعضی از دانشمندان حاضر شدند بر روی خودشان آزمایش دهند تا نتیجه کار خود را آنالیز نمایند. به احترام این افراد باید بگویم که تاریخ وامدار این دانشمندان است. در ادامه با دانشمندانی آشنا خواهید شد که جانشان را به خطر انداختند و از جان خود مایه گذاشتند؛ برای آن ها علم مهم تر بود:

ویلیام جی. هارینگتون، 1992-1923

این محقق آمریکایی بر روی اختلالات خود ایمنی بدن کار می کرد. شخصی به بیماری پورپورای ناشناس کاهش پلاکت مبتلا بود و ویلیام نیز خون آن شخص را به خود منتقل کرد تا نشان دهد بیماری عامل نابودشدن پلاکت های خون است.

ماکس یوزف فون پِتِن کوفر، 1901-1818

او یک شیمی دان و متخصص امور بهداشتیِ اهل آلمان در استان باواریا بود. پتن کوفر اسهال یک مرد وبا زده را نوشید تا نشان دهد که میکروب ها تنها پس از تماس با زمین آلوده می شوند. اما پس از این آزمایش او متوجه شد که اشتباه می نموده است.

هارس ولز، 1848-1815

ولز یک دندان پزشک آمریکایی در کانکتیکات آمریکا بود که برای اولین بار نیتروز اکساید یا گاز خنده را در دندانپزشکی استفاده کرد. او سپرده بود که هنگام خارج کردن یکی از دندان هایش هنگام بیهوشی از این ماده استفاده گردد. امروزه از گاز خنده در پزشکی برای القاء و ادامه بیهوشی مصرف می گردد.

نیکولا مینوویچی، 1941-1868

نیکولا برای اینکه تجربه و تاثیرات دار زدن را بهتر بفهمد، چندین بار خودش را دار زد. البته چندین نفر در کنارش بودند تا او را در آخرین لحظات نجات دهند. البته شاید با خود فکر کنید که نیکولا احتمالا دیوانه بوده است، اما پاسخ منفی است. او یک پزشکی قانونی اهل رومانی بود و برای کار خود باید به درستی می دانست تا حکم اشتباه صادر نکند.

جان اسکات هولدِین، 1936-1860

این فیزیولوژیست اسکاتلندی به کرات از خود به عنوان یک موش آزمایشگاهی استفاده می کرد تا تاثیرات تنفس ترکیبات گوناگون هوا و گازها را آزمایش کند. او حتی چندین بار از پسر خود جک نیز در آزمایش هایش استفاده می کرد.

پی یر کوری، 1906-1859

پی یر کوری فیزیکدان فرانسوی و از پیشگامان بلورشناسی، مغناطیس و رادیواکتیویته بود. او برای اینکه تاثیر رادیوم بر روی پوست را بسنجد با یاری یک بند تکه ای از آن را بر روی بازوی خود بست. سوزش ناشی از آن این ایده را بیان کرد که می توان از مواد رادیواکتیو برای درمان بافت های معیوب مانند تومورها استفاده کرد.

بِری مارشال، -1951

بری مارشال پزشک اهل استرالیا و برنده جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی در سال 2005 است. مارشال باکتری هلیکوباکتر پیلوری کشت شده در آزمایشگاه را نوشید تا ثابت کند علت زخم معده باکتری است و نه استرس یا غذای تند.

جان پل استَپ، 1999-1910

این محقق آمریکایی به ایمنی برخوردهای هوایی یاری شایانی کرد. او تاثیرات کاهش سرعت شدید را بر روی بدن انسان آزمایش کرد. جان پل استَپ خود را به یک راکت سورتمه ای بست به سرعت 1000 کیلومتر بر ساعت رسید. در این نقطه بود که ترمز کرد و تاثیرات کاهش سرعت شدید را آنالیز کرد.

ورنر فورسمان، 1979-1904

کاتتریزاسیون قلبی روشی شامل عبور دادن یک لوله از میان رگ های خونی و تزریق ماده رنگی برای پیداکردن محل انسداد است. این روش اما به وسیله فورسمان آلمانی در سال 1929 ابداع شد. او یک لوله لاستیکی بسیار باریک را وارد سیاهرگی در دست چپ خود کرد و سپس آن را به سمت قلب فرستاد.

لاتزارو اسپالانتسانی، 1799-1729

زیست شناس، کاراندام شناس و کشیش کاتولیک ایتالیایی بود که در زمینه مطالعه تجربی عملکرد بدن کوشش های فراوانی کرد. او چندین چیز عجیب را بلعید! برای نمونه چند لوله چوبی حفره دار یا چند استخوان را در کیسه های پارچه ای کوچک گذاشت و بلعید. اما چرا؟ او کوشش داشت تا آزمایش کند که چگونه ترشحات معده غذا را هضم می نمایند.