با ادبیات پست مدرن و 10 نویسنده برتر این جریان ادبی آشنا شوید
به گزارش گردش 360 به دور دنیا، تا اواخر قرن نوزدهم میلادی و ابتدای قرن بیستم، ادبیات مدرنیستی طلایه دار جنبش های ادبی بود. تا این که پس از وقوع جنگ جهانی دوم، مکتب جدیدی در ادبیات ظهور کرد و پست مدرنیسم نامیده می گردد.
پست مدرنیسم چیست؟
ادبیات پست مدرن، جنبشی ادبی ست که از هرگونه معنای مطلق گریزان است. این جنبش در عوض بر بازیگوشی، پراکندگی، فراداستان و بینامتنیت تأکید دارد. پست مدرنیسم در اواخر دهه 1950 و اوایل 1960 به معروفیت رسید. در حالی که ادبیات مدرنیستی به شدت در پی معنا بودِ، ادبیات پست مدرن در واکنش با این رویکرد و در ضدیت با معنا و متأثر از نقض قابل توجه حقوق بشر در جنگ دنیای دوم رخ شکل گرفت.
نمونه های رایج از ادبیات پست مدرنیستی عبارت اند از رنگین کمان جاذبه نوشته توماس پینچن، سلاخ خانه شماره پنج اثر کرت وانه گت و تبصره 22 اثر جوزف هلر. نظریه پردازان ادبی که پست مدرنیته در ادبیات را متبلور کردند عبارت اند از رولان بارت، ژان بودریار، ژاک دریدا، خورخه لوییس بورخس، فردریک جیمسون، میشل فوکو و ژان فرانسوا لیوتار.
ریشه های ادبیات پست مدرن چیست؟
ادبیات مدرنیستی به عنوان جریان قبلی و پیشینه پست مدرنیسم، بر جستجوی معنا تأکید می کرد و نویسنده را به عنوان خالق نظم روشنگرانه و کسی که بر دنیا آشفته سوگواری می نماید تعریف می کرد. از جمله نویسنده های شاخص این دوره می توان به جیمز جویس، تی. اس. الیوت و ویرجینیا وولف اشاره نمود.
با این حال، پس از نقض های متعدد حقوق انسان ها در طول جنگ دنیای دوم و پس از آن، نویسندگان به این احساس دست یافتند که گویا رسیدن به معنا غیرممکن است و تنها راه پیشروی این است که بی معنابودن را بپذیریم.
بنابراین، ادبیات پست مدرن بسیاری از پیش فرض هایی که مدرنیسم داشت (یا بر آن ها سوار شده بود) را رد کرد و به جای آن چیزهای جدیدی روی آورد؛ چیزهایی چون دوری از معنا و تشدید و نکوداشت پراکندگی و بی نظمی. این ویژگی ها باعث تغییری عمده در سنت های ادبی شدند.
5 ویژگی ادبیات پست مدرن
ادبیات پست مدرن بر پایه ایده های اصلی زیر پدید آمده:
1. تصادفی بودن: آثار پست مدرن ایده وجود معنایی مطلق را رد می نمایند و در عوض، تصادفی بودن و بی نظمی را می پذیرند. رمان های پست مدرن اغلب از راوی های غیرقابل اعتماد استفاده می نمایند تا با ذهنی گرایی افراطی شان، تصاویر را از وضوح انداخته خوانندگان را از یافتن معنا در طول داستان باز دارند.
2. بازیگوشی: در حالی که نویسندگان مدرنیست از نبودن نظم بیزار بودند و سوگوار نظم ازدست رفته دنیا بودند، پست مدرنیست ها از این بی نظمی لذت می برند و اغلب از ابزارهایی مانند کمدی سیاه، بازی با کلمات، کنایه و سایر تکنیک های بازیگوشی برای گیج کردن خواننده و درهم ریختن داستان استفاده می نمایند.
3. تکه تکه شدن: ادبیات پست مدرنیستی، تکه تکه شدن مدرنیسم را پذیرفت و آن را توسعه داد و آثار ادبی را بیشتر به سمت فرم های کلاژ، تحریف زمانی و جهش های قابل توجه در شخصیت و مکان سوق داد.
4. فراداستان: ادبیات پست مدرن بر بی معنی بودن و بازی تأکید داشت. نویسندگان پست مدرن آغاز به آزمایش داستان های کوتاه و رمان هایشان با عناصر فراداستانی بیشتری کردند و به خوانندگان یادآوری کردند که نویسنده قدرت مسلم حاکم بر اثر نیست.
5. بینامتنیت: بسیاری از نویسندگان پست مدرن آثار خود را به عنوان شکلی از کلاژ و در گفتگویی آشکار با متون دیگر نوشتند. تکنیک هایی که آن ها به کار می بردند شامل پارودی و ترکیب فرهنگ های والا و منحط بود.
10 نویسنده برتر پست مدرن
1. جان بارت: بارت در سال 1967 جستاری با عنوان ادبیات فرسودگی نوشت که نوشته ها را حائز خاصیتی تقلیدی می داند. بسیاری این متن را به عنوان مانیفست ادبیات پست مدرن می شناسند.
چهارمین رمان بارت با عنوان Giles Goat-Boy، نمونه شاخص فراداستانی بودن آثار پست مدرن است. این رمان در ابتدا و انتهایش اشاره می نماید که به وسیله نویسنده اش نوشته نشده و کسی آن را به او داده.
2. ساموئل بکت: تئاتر ابزورد بکت بر فروپاشی روایت تأکید داشت. در نمایشنامه در انتظار گودو، یکت یک روایت اگزیستانسیالیستی خلق می نماید. 2 کاراکتر در این داستان هستند که منتظر رسیدن شخصی به نام گودو هستند. اما گودو هرگز نمی رسد و هویتش فاش نمی گردد.
3. ایتالو کالوینو: رمان اگر شبی از شب های زمستان مسافری از ایتالو کالوینو، نمونه ای عالی از فراروایت در رمان های پست مدرن است. این کتاب درمورد خواننده ای است که کوشش می نماید رمانی با عنوان اگر شبی از شب های زمستان مسافری را بخواند.
4. دان دلیلو: رمان Underworld از دان دلیلو که داستان یک مدیر تبلیغاتی در نیویورک دوران نیکسون را دنبال می نماید، روایتی ست استثنائی که به آنالیز سرمایه داری جانی، افول تولیدات آمریکایی، سازمان سیا و حقوق مدنی و موضوعات دیگر می پردازد. رمان برفک نیز پست مدرنیسم را به میانجی مصرف گرایی رقم می زند و کاراکترهایش را با بی معنایی بمباران می نماید.
5. جان فاولز: رمان زن ستوان فرانسوی از جان فاولز، رمانی تاریخی با تاکید بر فراداستان است. این کتاب یک راوی دارد که خود تبدیل به بخشی از داستان می گردد و چند راه برای انتها یافتن رمان پیشنهاد می نماید.
6. جوزف هلر: تبصره 22 از جوزف هلر، خطوط داستانی متعددی را خارج از ترتیب زمان روایت می نماید و داستان را به واسطه اطلاعاتی که در هر بخش داده می گردد، روایت می نماید. هلر از پارادوکس و فارْس هم استفاده می نماید تا به پیچیدگی روایتش بیفزاید.
7. گابریل گارسیا مارکز: صد سال تنهایی مارکز رمانی فوق العاده بازیگوشانه است که چندین شخصیت را دنبال می نماید. این شخصیت ها در خطی طولانی از زمان پراکنده شده اند و بر کوچکی زندگی انسان تأکید می نمایند.
8. توماس پینچون: رنگین کمان جاذبه از توماس پینچون، فرزند ادبیات پست مدرن است. این رمان از ساختاری پیچیده و پراکنده برای پوشش موضوعات مختلفی مانند فرهنگ، علم، علوم اجتماعی، ناسزاگویی و… استفاده می نماید.
9. کورت ونه گات: سلاخ خانه شماره 5 ونه گات روایتی غیرخطی است که در آن، شخصیت اصلی از زمان جدا شده و بین حال و گذشته در رفت وآمد است و هیچ کنترلی بر حرکت خود ندارد. این داستان بر ماهیت بی معنای جنگ تأکید می نماید.
10. دیوید فاستر والاس: شوخی بی انتها والاس، پست مدرنیسم را به وسیله ساختار التقاطی و دایره المعارفی، شخصیت هایی که در شرایط های پست مدرن گیر افتاده اند، پانویس های وسواس گون و تکنیک هایی از این دست نمایان می سازد. The Pale King هم از تکنیک های فراداستان بهره جسته و شخصیتی به نام دیوید فاستر والاس در خود دارد.
منبع: MasterClass
منبع: دیجیکالا مگ